Wij moeders voeden de
volgende generatie mannen op. Onze kleine jongens worden namelijk de nieuwe
mannen van de toekomst. Hoe geven we deze “nieuwe mannen” nu de juiste
opvoeding? Eerlijk gezegd: ik heb geen flauw idee! Toch wil ik je in dit blog
een aantal tips geven die je uiteraard niet te serieus moet nemen. Opvoeden
moeten we doen met een beetje gevoel voor humor. Toch? 
Positief opvoeden versus mijn opvoeding
Dat positief opvoeden klinkt allemaal reuze interessant en dat is eigenlijk ook wel logisch. Vaak probeer ik deze manier ook toe te passen op mijn jongens. Toch werkt een positieve opvoeding naar mijn idee niet. Deze manier van opvoeden stop ik dan al weer snel ergens waar de zon niet schijnt. Het helpt namelijk bij die draken van mij totaal niet! Misschien is het anders wanneer ik een meisje op zou voeden. Ik weet het niet, ik heb namelijk geen meiden. Ik ben er ondertussen wel achter wat wel werkt bij mijn jongens.
Mijn stem verheffen
Ik heb eens een keer gelezen dat roepen het “nieuwe slaan” is. Deze uitspraak vind ik de allergrootste onzin ooit. Denk je nou echt dat als mijn kind met eten gooit en ik heel lief zeg: “schatje misschien moet je het met een vork proberen?” ook maar iets helpt? Hij pakt dan hoogstwaarschijnlijk de vork doet er eten op en gooit het in me gezicht. Vraag ik lief aan mijn kind: “Wil je daar mee stoppen” en een oorzaak en gevolg uitleggen? Hij vindt het juist alleen maar grappig. Zet ik een keer mijn keelgat open? Dan weten mijn kinderen gelijk hoe laat het is. Zo, mijn grens is gesteld en dat na 1x roepen. Heb ik goed geflikt toch?
Mijn tip: gewoon je stem verheffen als ze stout zijn, zo leren ze tenminste luisteren. Niet gillen natuurlijk maar je mag wel duidelijk aangeven wie de gezaghebber is. Op de strafstoel zitten werkt hier ook nog wel eens maar lang niet in alle situaties. Al gaat mijn voorkeur wel uit naar de strafstoel, dit scheelt weer energie.
Driftbui
Hebben mijn kinderen een driftbui op een ongelukkig moment of in het gezelschap van groot publiek? Jammer dan, ook dan ga ik mijn opvoeding niet aanpassen. Pas geleden was ik ergens met mijn twee monsters en jawel hoor, de oudste kreeg een driftbui. Hij wilde niet in de kinderwagen. Ik zei tegen hem: “Jij blijft hier staan de rest van de dag en ik wil niet dat je met mama meegaat!” Toen liep ik weg. Mensen keken mij heel raar aan. Je zag de blikken oordelen: loopt zij nu gewoon weg van haar kind? Hij kwam overigens twee seconden daarna wel achter mij aan gerend “mamaaaa kinderwagen”. Jaylano was terug, rustig en zat lekker in de kinderwagen. Probleem opgelost.
Conclusie: je kind zal tijdens een driftbui of wanneer hij moe is nooit doen wat jij wilt, dus moet je hem het tegenovergestelde wijsmaken, dan is het probleem binnen no-time opgelost. Thuis zet ik mijn kinderen ook wel eens apart als ze beginnen te gillen of te roepen. “Ga maar gillen waar ik er geen last van heb”. Hup de kamer in en de deur dicht. Zijn ze gekalmeerd komen ze zelf de kamer weer uit en is er niks meer aan het handje.
Discussiëren
Discussiëren met je kind is iets wat je vooral bij jongentjes niet moet doen. Bij mij mogen ze kiezen uit bijvoorbeeld een zwarte of blauwe broek. Als ik mijn jongens bijvoorbeeld een open vraag stel waar ze ‘’nee’’ op kunnen antwoorden, dan weet ik dat het ‘’nee’’ is. Een voorbeeld: ik vroeg mijn peuter: ‘’jongen kom je lekker eten?’’ “Nee danku” zei hij. Dan sta je daar met je bord eten en een bek vol tanden. Boos worden mag niet want hij zegt het wel ontzettend vriendelijk. Tegenwoordig zeg ik: jongens kom het is etenstijd. Dit werkt prima, ze weten hoe laat het is en dat wat ik zeg ook daadwerkelijk gaat gebeuren. Zijn ze dan alsnog dwars? Dan ruim ik het eten gelijk op en geef ik aan dat we niet eten vandaag. Dan wil je niet weten hoe snel ze aan tafel willen.
Conclusie:
- Geen open vragen stellen
- Keuze geven uit twee verschillende dingen
- Vraag niks maar geef een mededeling
- Omgekeerde psychologie werkt prima!
Laten huilen
Eerst ging ik heel erg van de bekende onderzoeken uit. Als je een baby of kind teveel laat huilen zorgt dat voor een stresshormoon wat slecht is tussen de band van ouder en kind. Als baby heb ik ze nooit lang laten huilen. Dan troostte ik mijn kinderen veel en verwende ze lekker. Na 1 jaar had ik daar verdomd veel spijt van. Ik heb twee rotverwende kinderen die blijven drammen als ze hun zin niet krijgen. Dat heb ik geaccepteerd tot een bepaalde hoogte.
Mijn dreumes is heel erg verwend geweest omdat hij veel pech heeft gehad met ziek zijn. Tuurlijk als me kind ziek is troost ik hem en laat ik hem echt niet alleen pijn lijden. Vervolgens had ik een dreumes die altijd getroost moest worden en elke nacht met zijn moeder wilde knuffelen. Heel leuk en gezellig allemaal, maar niet echt goed voor mijn humeur. Een goed humeur heb ik niet meer als ik elke nacht mijn bed uit moet om lekker te knuffelen voor minstens 1 uur.
Dus toen heb ik één nacht iets heel anders gedaan. Mijn dreumes was al weer een tijdje bezig en ik was het nogal zat om weer bij hem te gaan kijken. Ja moedermaffia kom maar met je vooroordeel. Elke keer als ik ging kijken omdat hij aan het mekkeren was, bulderde hij het uit van het lachen zodra ik zijn kamerdeur opendeed. Deed ik zijn deur weer dicht? Dan begon het krijsen weer. Het was dan ongeveer 02:30 uur in de nacht, ik had nog geen oog dicht gedaan en moest de volgende weer vroeg werken! Ik heb mijn telefoon gepakt, oordopjes ingedaan en rustgevende muziek opgezet en ben gaan slapen. De volgende nacht? Een hele nacht doorgeslapen!! En je raad het nooit. Ik haalde mijn dreumes uit bed en hij was nog steeds even vrolijk als elke ochtend.
Vrijheid geven
Wel probeer ik mijn kinderen voldoende vrijheid te geven om zich te ontwikkelen. In de speeltuin zit ik er ook echt niet de hele tijd achteraan. Ze moeten leren door vallen en opstaan. De ene keer vallen ze wat harder dan de andere keer. En na 10 keer vallen beseffen ze vast wel dat het de volgende keer wat voorzichtiger moet.
Wat ik merk is dat mijn kinderen veel zelfvertrouwen hebben. Ze durven zelf dingen te ondernemen en uit te proberen. In de speeltuin klimt mijn oudste overal op. Lukt het de eerste keer niet? Probeert hij het gewoon nog een keer. Jaylano is erg lief voor andere kinderen. Hij deelt zijn speelgoed en helpt graag andere kindjes. Mijn dreumes is weer een heel ander geval. Die is nogal bruut. Pakt iemand zijn speelgoed af? Dan blijft hij het gewoon vasthouden, zelfs als dat betekent dat hij de hele kamer door wordt gesleept.
Elk kind heeft een uniek en eigen karakter. Tegen een karakter kun je naar mijn mening niet heel veel doen. Je kunt het karakter misschien een beetje sturen maar als moeder moet je ze wel bijbrengen wat goed en fout is en wat normen en waarden zijn. Elke ouder moet zijn/haar kinderen opvoeden zoals hij/zij dat prettig vindt. Dus laten we elkaar een beetje minder veroordelen en wat meer steunen
Heb jij nog leuke opvoedtips of juist opvoedblunders die je wilt delen? Laat dan een reactie achter onder dit artikel! Vind je mijn persoonlijke blogs interessant? Vergeet me dan niet te volgen op Facebook en Instagram. Zo ben je altijd als eerst op de hoogte van mijn persoonlijke blogs 