Mijn kinderen zijn vlak na elkaar geboren met maar 13 maanden verschil. Nu woon ik dus samen met een pré peuter (dreumes) en een peuter. Dit betekent dat ik twee kleine jongetjes heb die er heel schattig uitzien maar regelmatig last hebben van de peuterpubertijd. Deze peuterpubertijd is pittig, héél pittig zelfs. Ze proberen me dan ook regelmatig uit en zorgen dat ik in staat ben om mijn eigen haren uit mijn hoofd te trekken! Nouja, dat is misschien een beetje overdreven, alleen op zo’n moment wel waar haha. Kinderen hé? In dit blog lees je meer over mijn twee monstertjes en hun peuterpubertijd.
Het begin van de hel, ik bedoel peuterpubertijd
Nee hoor, het is ook weer niet zo erg als de hel. Het gaat
nog veel verder dan dat! Haha, grapje 
Mijn jongste wordt dit jaar twee en begint ook al behoorlijke trekjes te krijgen van de peuterpubertijd. Bij hem twijfel ik of dit de peuterpubertijd is of gewoon zijn karakter. Hij wordt namelijk (nog) niet zo extreem boos als Jaylano dat kan. Als ik zeg tegen Devano: “Nu is het klaar” dan stopt hij er ook gewoon mee. Geen traan meer te vinden en meneertje gaat gewoon verder. Devano stopt niet uit zichzelf tijdens zo’n bui. Tegen hem moet ik duidelijk maken dat het genoeg is geweest en dat ik het heus wel gehoord heb dat hij lag te krijsen met zijn armen en benen in de lucht. Dan zie je hem huilen en als ik hem dan aankijk begint hij sneaky te lachen. “Jajaa vriend, je hebt het heel zwaar met je krokodillentranen en schijnheilige lachje.”
Peuters worden zelfstandiger
Je merkt vanaf de leeftijd van twee jaar dat een kind steeds zelfstandiger wordt. Bij Jaylano merk ik dit al heel goed. Hij geeft aan wat hij graag wilt en vooral ook wat hij niet wilt. Hij weet wat wel en niet mag en zegt zelfs “ohnee Jay is stout!” als hij iets doet wat niet mag. Hij weet dus precies als hij toch iets doet waar ik het niet mee eens ben. Overigens is hij ook heel goed in het verklikken van zijn broertje als hij weer eens iets doet wat niet mag haha! Wat zo ideaal is aan deze leeftijd is dat je eindelijk kunt communiceren met je kind. Jaylano kan al heel goed mijn vragen beantwoorden. Wel op zijn manier natuurlijk maar meestal begrijp ik wat hij probeert te zeggen.
Jaylano is altijd ontzettend vriendelijk. Als iemand op straat naar hem kijkt zegt hij altijd: hey! Als ik hem ergens mee helpt zegt hij: ‘’Danku mama’’. Als er een kindje huilt gaat hij hem of haar altijd troosten. Soms komt hij naar me toe gelopen en vraagt hij: ‘’Mama is alles goed?’’. Dan gaat je hartje toch smelten.
Laatst heb ik een evaluatiegesprek gehad op de kinderopvang. Elk halfjaar word je kindje daar geëvalueerd. Er was niet zoveel op Jaylano aan te merken. Hij is een sociaal kind en ontzettend makkelijk in de omvang. Het enige dingetje wat ze opmerkte was; hij kan niet aan tafel kan blijven zitten tot de rest klaar is met eten. Hij wilt gewoon ontzettend graag spelen. Als dit het enige commentaar is wat ik krijg, doe ik het volgens mij zo slecht nog niet!
Kenmerken van mijn dreumes
Devano is anderhalf en is dus nog een dreumes. Al ontwikkelt hij voor mijn gevoel wel heel snel. Dit komt waarschijnlijk omdat hij zijn grote broer als voorbeeld heeft. Hij begrijpt vrijwel alles wat ik zeg en weet ook heel goed wanneer hij over een grens heengaat. Tegenwoordig begint hij ook al met twee of drie woorden te praten. Op het moment dat ze daar mee beginnen moet ik altijd even schakelen “Huh zei hij dat nou echt?” De eerste keer dat hij met meerdere woorden sprak was aan tafel. Devano zei: “Hmm mama lekker!“ Nou hij vond het eten dus lekker haha! Tegenwoordig zegt hij dit bij alles wat hij krijgt aan eten en drinken. Hij is in elk geval dankbaar en ik sta nooit voor niks te koken!
Nog iets grappigs; als ik mijn kinderen op bed leg en ze zijn elkaar aan het wakkerhouden, weten ze heel goed dat ze eigenlijk moeten slapen. Kom ik dan de kamer binnen? Dan laten ze zich allebei vallen en gaan ze liggen zoals ik ze normaal in bed leg. Vervolgens kijken ze me allebei aan met een grote grijns en als ik dan streng kijk doet Devano z’n handjes voor zijn gezicht. Zodra ik dan de deur dicht doe sta ik daar met een grote glimlach op mijn gezicht. Zulke dingen zorgen ervoor dat je echt je gezicht in de plooi moet houden, terwijl je eigenlijk op dat moment in lachen wilt uitbarsten.
Mijn jongens zijn geen baby’s meer
Nu moet ik echt gaan toegeven dat ik geen baby’s meer heb. Tuurlijk gaat de tijd ontzettend snel maar of ik nu echt mijn baby’s mis? Eigenlijk niet. Ze komen nu op een leeftijd dat ik van alles met ze kan gaan doen en dat vind ik heerlijk! Dat ze zo goed groeien en ontwikkelen is ook alleen maar iets positiefs natuurlijk.
Bij Devano heb ik nog wel even in de “ontkenfase” gezeten
dat hij niet meer mijn baby is. Nu ben ik bijvoorbeeld ook echt begonnen met
hem te corrigeren als dit nodig is. Hij weet heel goed waar de hoek- en strafstoel voor dient. Nu is de tijd echt
gekomen dat het opvoeden gaat beginnen! Hopelijk bak ik er in het echt net
zoveel van als hoe ik de opvoeding van mijn
jongens in gedachten heb
Al met al ben ik blij dat ik bijna uit de luiers ben, dat ik geen gebroken nachten meer heb en dat ik niet meer zo vastgekluisterd zit aan vaste voedingsschema’s. Nu begint te leukste tijd; lekker alles gaan ontdekken en grenzen verleggen! Hoe ervaren jullie de ontwikkeling van baby naar dreumes en peuter? Laat het me weten onder het artikel. Vind je mijn persoonlijke blogs leuk? Vergeet me dan niet te volgen op Facebook en Instagram! Zo ben je altijd als eerst op de hoogte van al mijn avonturen als jongensmoeder