Nou de R zit in de maand, dat mag wel weer duidelijk zijn. Dat betekent dus, zoals de meesten van jullie weten, dat mijn jongste een vaste klant is op de Spoed Eisende Hulp. Afgelopen week was het weer zover. Kind benauwd en moest zo snel mogelijk verneveld worden. Wat doe je dan als je met twee kinderen zit? Juist, met z’n allen naar de spoed!
Een gewone verkoudheid
In  eerste instantie leek het op een gewone verkoudheid waarbij Devano wel al wat kortademig werd. Geen nood! Rustig blijven mama, dacht ik bij mezelf. We beginnen gewoon met salbutamol om de 4 uur. Pfieuw! Dit leek te werken. Toch kreeg ik de volgende dag mijn twijfels en ben ik zijn puffer wat gaan verhogen. Om de drie uur. Dit leek goed aan te slaan. Weer een opluchting! Ik raak namelijk altijd ontzettend gestrest als mijn jongste telg weer eens ziek wordt. Negen van de tien keer wordt hij namelijk opgenomen in het ziekenhuis en verblijven we daar minimaal 5 dagen. Niet echt optimaal als alleenstaande moeder met twee kinderen.
Het leek beter te gaan!
Maandag had ik in de ochtend een afspraak. Ik had mijn jongens dus naar de kinderopvang gebracht, met de mededeling dat ik ze zo snel mogelijk weer kwam halen omdat Devano nog steeds niet helemaal de oude was. Helaas is hij daar niet beter van geworden maar juist slechter! Dus we gingen aan het “noodplan” beginnen. Ik gaf  hem 4 pufjes en vervolgens nog een 6 pufjes, had al contact gehad met zijn kinderarts.
Toen moesten we naar de SEH
Ja hoor. Waar ik al bang voor was. We moesten naar de spoed eisende hulp. Zoals iedereen weet heb ik twee kinderen. Snel heb ik voor ons alle drie een pyjama ingepakt, een picknicktas klaargemaakt en hup zo vertrok ik met mijn twee aapjes naar het ziekenhuis.
Je raadt het al, het was daar natuurlijk hartstikke druk! We hebben in totaal 3.5 uur gebivakkeerd op de spoed eisende hulp. Gelukkig had ik mijn picknicktas gemaakt. We kwamen net voor etenstijd aan en als mijn aapjes honger krijgen, breken ze heel de tent af. Hebben ze alsnog gedaan maar niet omdat ze honger hadden.
De dokter arriveerde
Voordat de dokter arriveerde, werden we op een heel klein kamertje gezet, met superveel leuke draadjes en apparatuur! Het kamertje was echt heel klein, met van die leuke gordijntjes en zo drie kamertjes naast elkaar. Elke kamer was bezet. Jaylano is van zichzelf een heel sociaal mannetje en moest natuurlijk overal even “hallo” zeggen en de gordijnen goed hangen. Gelukkig moesten de andere patiënten erg om hem lachen. Als ik ze even niet in bedwang kon houden, was er een lieve buurvrouw die effe kwam kijken hoe het ging.
In dat kamertje moesten we natuurlijk ook weer best lang wachten. Het was reuzedruk en sommige dingen zijn nou eenmaal meer spoed dan andere dingen. Begrijpelijk ook natuurlijk. Dus we gingen lekker zingen met z’n drieën. Ik zing heel vals voor de duidelijkheid. “De wielen van de bus gaan rond en rond, rond en rond, rond en rond”. Een omaatje zei dat ze het wel gezellig vond. Gelukkig maar, iemand die mijn valse gekraai aan kon horen.
De dokter arriveerde! Pfoe, oke gelukkig. Jaylano, de schat die hij is, zei gelijk: “ jij moet mijn broertje beter maken”. De dokter ging luisteren met z’n stethoscoop. Jaylano vroeg “ is mijn broertje nu beter dokter?” . Het klonk benauwd zoals verwacht dus werd Devano weer verneveld. De verneveling sloeg gelukkig goed aan!
Wachten, wachten, wachten
Ja dat wachten is dan het ergste van alles, zeker als je met twee kleine kinderen bent die heel graag alles willen verkennen! Ze kregen dat apparaatje te pakken, waar je op kunt drukken als er iets is. Daar gingen ze uitgebreid mee telefoneren en natuurlijk drukten ze die rode knop in, waardoor de verplegers voor jan lul naar ons konden komen. Oeps. Niet echt handig. Daarna vonden ze uit hoe ze het bed omhoog en omlaag moesten zetten. Dat is nog niet zon ramp, zijn ze tenminste bezig en ze zijn stil!
Die pret duurde niet zo lang als ik gehoopt had. Op den duur is een verpleger ons komen halen en heeft ons naar de wachtkamer gebracht omdat ze “ de boel aan het afbreken” waren. Haar eigen woorden. Ik kon er best  om lachen, want ja ik heb ze gecorrigeerd maar probeer maar eens twee kinderen, die graag hun grenzen opzoeken, in toom te houden op een paar vierkante meter. Mission impossible dus. In de wachtkamer hebben ze zich wel even vermaakt! Er was Lego en Lego vinden mijn mannetjes fantastisch!
Vervolgens was de dokter ons kwijt maar hij vond ons! Even Devano z’n longen beluisteren en dan kijken of hij moest blijven of toch mee mocht naar huis. Dus nog even terug naar dat kleine kamertje. Die hadden ze natuurlijk al helemaal onderzocht, dus die spanning was al weg. De verneveling had z’n werk gedaan en ze gingen nog even overleggen, maar als het goed is mochten we terug naar huis!
Vervolgens kwam er een verpleegster. “Zou het misschien handig zijn als jullie een familiekamer krijgen? Dan is er speelgoed en een televisie?” Heel lief gebaar, zuster. We mogen naar huis! Lief bedoeld natuurlijk al was zo’n familiekamer vanaf het begin wel heel erg prettig geweest.
Ziek, zieker en het ziekst!
Zodra ik één stap in het ziekenhuis heb gezet, je raadt het al: word ik zelf ook altijd strontziek. Het is nu woensdag en we zijn al vanaf vorige week vrijdag aan het kwakkelen. De jongste ziek, ik ziek en één springlevend kind. Gelukkig is Jaylano een erg zorgzaam mannetje en heel lief voor mama en z’n kleine broertje! Nog even uitzieken en dan kunnen we er weer met z’n allen tegenaan!
Heb jij wel eens lastige momenten als de kids ziek zijn? Laat het me weten in de reacties! Vind je het leuk wat ik meemaak als alleenstaande moeder met mijn twee jongens? Vergeet me dan niet te volgen op Facebook en Instagram! Zo ben je altijd als eerste op de hoogte van mijn avonturen, want geloof me dat zijn het! Ciao!