Niet compleet zonder mijn jongens

Vorig jaar heeft mijn jongste zoontje in het ziekenhuis gelegen vanwege zijn longen. Dit was behoorlijk zwaar en de artsen zeiden dat hij hier overheen zou. Dit leek ook zo te zijn tot de ‘’R’’ weer in de maand kwam. Precies op hetzelfde moment als vorig jaar moest Devano weer opgenomen worden in het ziekenhuis. In dit blog vertel ik je er meer over!

Een rustig kind

Devano rustig? Je maakt een grapje zeker. Devano is een ontzettende bandiet die altijd op ontdekking is en allemaal streken uithaalt! Ik vond hem zelf ook al wat rustiger en merkte dat hij  wat benauwd was. De puffer die hij gebruikt als hij benauwd is, hadden we al de hele lente en zomer niet hoeven te gebruiken. Toch voor de zekerheid ben ik weer begonnen met zijn pufjes te geven. Dit leek niet erg te helpen, al kwam hij niet erg ziek over.

Symptomen

Hij was een beetje snotterig en je hoorde dat hij iets meer moeite moest doen met ademhalen. Voor de rest merkte je bijna niets aan hem, behalve dat hij wat rustiger was dan normaal. Hij had geen koorts, at lekker zijn bordje leeg, dronk goed en sliep gewoon het klokje rond. Niks aan het handje zou je zeggen. Hij zag er ook helemaal niet ziek uit. Toch heb ik toen voor de zekerheid maar even een afspraak bij de huisarts gemaakt nadat de kinderopvang mij had gebeld dat hij wat lichte verhoging had. Zou hij dan toch weer benauwd worden?

Op naar de huisarts!

Dus we gingen vol goede moed naar de huisarts met in mijn gedachte dat we dit keer ruim op tijd aan de bel trokken. Dit was helaas niet het geval.. Na een paar keer puffen met zijn medicijnen hoorde de dokter geen verbetering in zijn longen en ging zijn saturatie ook niet omhoog (zuurstofgehalte in het bloed). We konden dus door naar de spoed. Even vernevelen en weer naar huis dacht ik. Helaas was dit ook niet het geval. Zijn zuurstofgehalte was te laag en de vernevelingen leken niet direct aan te slaan. Mijn kleine vriend werd weer opgenomen..

Wat een geregel!

Het geregel viel best mee. Toen ik bij de huisarts zat, heb ik gelijk mijn beste vriendin gebeld met de vraag of ze Jaylano kon ophalen bij de opvang. Natuurlijk was dit geen probleem voor haar en doet ze dat met alle liefde! Uiteindelijk heeft mijn vriendin en haar vriend, ondanks dat ze zelf ook een heel druk bestaan hebben, toch maar even mijn kereltje opgevangen voor bijna 5 dagen!!

In het ziekenhuis

In het ziekenhuis moest Devano  om de drie uur verneveld worden. Dit was behoorlijk pittig voor ons beiden. Hij is gewend om door te slapen en nu moest hij elke drie uur gewekt worden om dat stomme kapje over z’n hoofd te trekken. Iets wat ook nog eens een hoop lawaai maakt! Tegen de tijd dat we klaar waren met de verneveling had meneertje natuurlijk ook geen zin meer om direct weer te gaan slapen. We hebben echt maar wat aangemodderd wat slapen betreft.

Daarnaast kelderde zijn saturatie s’ nachts behoorlijk naar beneden waardoor hij extra zuurstof nodig had. Daarnaast kreeg hij ook nog eens van die vervelende slangetjes in zijn neus! Natuurlijk was dit allemaal nodig maar met een  leeftijd van bijna 2 jaar gaat dit niet zonder slag of stoot. Geef hem eens ongelijk, toch?

Overdag ging het wel redelijk goed met Devano. Hij bleef goed eten, drinken en was lekker energiek. Zijn enorme energie kwam niet altijd even goed van pas. Hij mocht namelijk de kamer niet uit en hij zat ook nog eens vast aan allemaal draadjes waardoor hij misschien een meter bewegingsruimte had. Voor een kind wat normaal van de bank naar de slaapkamer racet in 10 seconden, was dit niet echt comfortabel en werd hij er heel vervelend van. Wat ook niet meer dan normaal is.

Devano beterde niet echt goed.. Toen hebben de artsen besloten om hem een prednison kuur te geven. Dit vond ik nogal heftig. Een prednison kuur krijg je alleen als niks anders meer werkt toch? De artsen hebben me uitgelegd dat er bij kleine kinderen maar een lage  dosis wordt gegeven. Dat ze met deze dosis alleen de voordelen merken en dat de nadelen achterwege blijven. Deze kuur hielp wel goed en zag je terug op de monitor.  Zijn saturatie werd steeds een beetje beter!

Eén van jongens missen

Je voelt je als moeder niet compleet als je maar één kind bij je hebt. Devano kon ik niet alleen achterlaten in dat ziekenhuisbedje en heb dus zelf ook in het ziekenhuis geslapen. Jaylano miste ik ontzettend en hij miste ons ook heel erg. Ondanks dat ik wist hij in een “gouden” huisje opgevangen werd, voelde ik me als moeder toch heel onrustig.

Mijn vriendin kwam elke dag even langs om wat te eten te brengen en zodat wij Jaylano ook konden zien.. Dit was hartstikke fijn. Zij bleef ook wel eens bij Devano zodat ik met Jaylano iets leuks kon doen. Ook al ben je even iets leuks aan het doen met het ene kind, toch blijft je andere kindje door je hoofd spoken.

Al met al was ik blij dat het maandag was en we weer lekker naar huis mochten. We waren natuurlijk allebei gesloopt van het slapen in het ziekenhuis. Samen even een middagdutje gedaan en toen zijn we de grote broer gaan ophalen van de opvang! Wat waren ze ontzettend happy om elkaar weer te zien. Normaal rent Jaylano gelijk op mij af maar nu vlogen de broertjes elkaar in de armen. Zo leuk om te zien hoe gehecht ze aan elkaar zijn en dat ze elkaar zo missen, ondanks dat ze elkaar thuis altijd de koppen inslaan. Zo blij dat ze waren elkaar te zien, zo hard sloegen ze elkaar weer thuis. Ach, het blijven toch jongens he?!

Een klein netwerk

Als alleenstaande moeder bevelen ze je altijd aan om ervoor te zorgen dat je een groot opvang netwerk heb. Ik heb geen groot opvangnetwerk maar het netwerk dat ik heb staat dag en nacht voor ons klaar! Op zulke momentjes merk je wel dat je eigenlijk iemand mist die af en toe iets van je overneemt. Gelukkig gebeuren deze dingen niet wekelijks dus we overleven het wel zoals we altijd alles met zijn drietjes overleven!

Heb jij een groot netwerk als bijvoorbeeld één van jouw kinderen in het ziekenhuis komt te liggen en hoe los je dit op? Ben je benieuwd naar mijn leven als alleenstaande moeder en jongensmoeder? Volg me dan op Facebook en Instagram! Zo ben je altijd op de hoogte van wat ik dagelijks mee maak met mijn jongens!