Horrorstory: m’n kind in het ziekenhuis

Er zijn een aantal dingen die elke moeder een keer mee gaat maken. Een van die dingen is dat je kind in het ziekenhuis belandt en dat is om de een of andere reden zeer waarschijnlijk. Je kind in het ziekenhuis is verschrikkelijk. Het is slopend voor jezelf en je kindje. Mijn jongste zoontje heeft afgelopen september in het ziekenhuis gelegen en dit artikel ga ik je vertellen waarom hij in het ziekenhuis lag en hoe dit is verlopen.

Vernauwde luchtwegen

Het is begonnen toen hij baby was. Hij ademde soms al wat lastig en hij had redelijk vaak een verstopte neus. Mijn zoontje heeft vanaf het begin af aan altijd gesukkeld met verkouden zijn en zijn ademhaling. Op die momenten ben ik ook ook verschillende keren met hem naar de dokter geweest. De dokter zei dat zijn longetjes schoon waren en dat de luchtwegen nog verder moesten ontwikkelen. Dat dit heel normaal was voor een baby van zijn leeftijd. Hier had ik soms mijn bedenkingen bij. Niet alleen ik maar de mensen in onze omgeving ook.

Mijn zoontje had regelmatig kwaaltjes. Bij elk kwaaltje hadden we het idee dat het op zijn luchtwegen uitwerkte. Bijvoorbeeld: bij doorkomende tandjes ging hij ook weer zwaarder ademen. Vervolgens kreeg hij de zesde ziekte en weer een moeilijke ademhaling. Bij elk dingetje of kwaaltje slaat het bij mijn zoontje op zijn luchtwegen.

De kinderopvang

Ik ben in augustus gestart met werken. Als ik werk, zijn mijn jongens op de opvang. Doordat mijn kinderen altijd “veilig” bij mij zijn geweest, hebben ze daar minder weerstand. De kinderopvang is een broeikas voor bacteriën en overdraagbare virussen. De jongens zijn niet gewend aan al die “dreigingen” in de lucht. Gelijk de eerste week was het raak. Mijn jongste zoontje werd hartstikke ziek. De leidsters op de opvang zijn erg oplettend en stelden mij gelijk op de hoogte toen het slechter ging.

Nog geen halfuur later stond  ik op de opvang en nam mijn zoontje mee na huis. Thuis belde ik gelijk naar de huisarts. De dokters assistente attendeerde mij dat er alleen ’s ochtends gebeld kon worden voor een afspraak en ik moest de volgende dag terugbellen. Mijn zoontje was zo benauwd en hij haalde piepend adem. Hij huilde bijna non-stop vanaf het moment dat ik hem op heb gehaald bij de opvang. Toen het vijf uur ‘s middags was, heb ik direct naar de huisartsenpost gebeld. Hij kon gelukkig heel snel terecht.

Opgenomen in het ziekenhuis

Bij de huisartsenpost werd al gelijk duidelijk dat mijn zoontje zuurstof tekort had en verneveld moest worden. Er werd in  eerste instantie gedacht aan het RS virus maar dat konden ze niet met zekerheid vaststellen. We zijn doorgestuurd naar de spoedafdeling in het ziekenhuis. De verneveling sloeg niet goed aan en hij   werd opgenomen op de kinderafdeling.

Regelen, regelen en nog eens regelen!

Op het moment dat mijn zoontje opgenomen werd, moest ik van alles regelen. Mijn oudste zoon moest opgevangen worden, ik moest afgemeld worden op mijn werk en er moesten spulletjes gebracht werden voor mijn zoontje en mij. Je weet nooit hoelang een ziekenhuisopname duurt dus het is lastig om goede maatregelingen te treffen. Je moet natuurlijk ook iemand hebben die beschikbaar is om één van de kinderen op te vangen. Gelukkig hebben ze een lieve oma die voor ze door het vuur gaat. Daar is mijn oudste zoontje dan ook een week geweest.

Eenmaal in het ziekenhuis

Dat mijn jongste zoon in het ziekenhuis lag, was een hele shock voor me. Je wilt er altijd voor zorgen dat je kind veilig en gelukkig is. Toen hij daar zo zielig lag aan de draadjes om zijn hartslag en zuurstof in de gaten te houden, brak mijn moederhartje. Er zaten buisjes in zijn neusje zodat er zuurstof toegediend kon worden. Hij had een infuus aan zijn arm en zijn arm was ingepakt met een spalk en verband zodat hij het infuus er niet uit kon halen. Op zo’n moment denk je alleen maar aan wat je beter had moeten doen..:( Er is niks wat een moeder meer pijn doet  dan een kind dat ziek, verdrietig of ongezond is.

Doordat mijn zoontje zo benauwd was, heb ik langer dan  een week met hem s’ nachts rechtop gezeten zodat hij beter kon slapen.  Ik sliep zelf bijna ook niet, maar dat maakt niet veel uit op zo een moment. Je wilt als moeder alleen maar dat je kind beter wordt. Mijn zoontje was helemaal uitgeput van het benauwde gevoel. Ik deed er alles aan om het  mijn kind zo comfortabel mogelijk te maken. Elke drie uur vernevelde ik hem zelf. Het vernevelen zelf vond hij niks maar als ik dan voor hem begon te zingen werd hij rustig en liet hij het gelukkig toe.

Eindelijk ontslagen

Na een dikke week met up en downs mochten we eindelijk naar huis. Mijn jongste zoon was al goed opgeknapt en kon weer lekker vrolijk doen en zijn eten ging er weer in als vanouds. Hij heeft een puffer gekregen voor de momenten dat hij benauwd wordt zodat we gelijk in kunnen grijpen. We weten nu nog steeds niet precies wat hij heeft. De kinderarts heeft gezegd dat we moeten afwachten tot hij twee jaar is. Hij kan hier nog overheen groeien. Tot die tijd blijven we de puffer geven als hij die nodig heeft.

Het was ontzettend schrikken maar ik weet nu wel wanneer ik moet ingrijpen. Meestal ging ik  voor jantje k*t naar de huisarts maar nu denk ik: beter drie keer teveel dan één keer te laat! Laat je vooral niet afschepen door een doktersassistente. Als het in jouw ogen een noodgeval is dan is het dat ook!! Je moedergevoel laat je niet snel in de steek op zulke momenten. Vind je mijn blogs interessant? Volg me dan op Facebook en Instagram! Zo ben je altijd op de hoogte van mijn nieuwe blogs en het laatste nieuws wat kinderen betreft.