Zomaar een blog over mij als moeder en het moederschap

Vandaag had ik gewoon zin om te typen en te kijken wat voor blog er van zou komen! Soms vind ik het fijn om zomaar iets te schrijven om daarna eens te bekijken of het “blog-waardig” is. Een beetje dom lullen over het moederschap, wat ik kwijt wil en waar ik gelukkig van word.

Wel of geen kinderen?

Het grappige is, is dat ik heel lang heb geroepen dat ik geen kinderen wilde, dat zou alleen maar lastig zijn. Kinderen zouden mij en mijn leven in de weg staan. Waarom zou ik kinderen nemen als het leven je zoveel meer te bieden heeft? Nu moet ik daar heel hard om lachen omdat ik nu leef voor mijn kinderen. Dingen waar ik vroeger zo anders over dacht, klinken nu zo grappig. Natuurlijk, kinderen vergen veel geduld, tijd en liefde maar ik zou nu niet meer anders willen. Ook al zou ik wel anders willen, dan zou ik het niet kunnen omdat ik ze dan toch weer terug wil. Ja lekker duidelijk weer haha. Het is gewoon een feit dat ik als moeder niet zonder mijn jongens kan.

Ik had vroeger nogal wat grove uitspraken wat het krijgen van kinderen betreft, namelijk: “Zwanger zijn is geen ziekte, aanstellers” à HAHAHAHA, oké een zwangerschap kan reten zwaar zijn, heeft niks met aanstellen te maken. Sorry voor alle vrouwen die ik toen heb bevooroordeeld.. Nog een uitspraak “Pff die heeft echt rotkinderen, die kunnen wel een betere opvoeding gebruiken” à toen kende ik het begrip peuterpubertijd nog niet. Oeps…

Trots op allebei m’n jongens!  

Hoe bizar is het dat je om de kleinste dingen apetrots kunt zijn op je kinderen. Potje geplast? Je bent GE-WEL-DIG! Ging jij nu zomaar zonder te klagen in bad? Goed gedaan jongen! Een tekening met krabbels waar je niks van snapt, ze zijn prachtig! Het is ook gewoon leuk om te zien hoe die koppies gaan stralen als je zegt dat ze iets goed gedaan hebben. Glunderoogjes en een big smile. Dat zijn de gezichtjes waar ik het gelukkigst van wordt.

Jaylano; de oudste en liefste

Over Jaylano hoor ik heel vaak hoe een lief kind hij is. Hij is ook een ontzettend lief kind. Hij ontwikkelt zich nu op zijn bijna 3-jarige leeftijd natuurlijk razendsnel. Regelmatig ben ik verbaasd over Jaylano zijn ontwikkelingen en heel vaak kijk ik verbaast naar hemomdat hij weer iets nieuws kan. Van de week bracht ik hem vroeg naar bed en zei ik “loveyou Jaytje” hij zei “loveyou mamatje” terug. Vooral ook omdat hij “tje” erachter zei, superschattig. Dan smelt je toch helemaal? Wat ik ook zo fijn vind aan Jaylano is dat is dat hij echt veel liefde te geven heeft. Hij houdt van knuffelen en lekker bij je te komen kroelen. Heerlijk is dat! Tegenwoordig vraagt hij ook alles. Laatst waren we boodschappen aan het doen en legde ik de boodschappen op de band. “Mama, mag ik helpen?” hoorde ik opeens. Onwijs lief en natuurlijk mocht mijn jongen helpen. Uiteraard voelde ik me weer ontzettend trots.

Devano; de jongste en de grappigste

Devano is een echte lolbroek, een kleine clown. Hij kan ontzettend lachwekkende gezichten trekken, onwijs grappige dingen doen en hij lacht vaak heel hard om zichzelf. Om de kleinste dingen heeft hij de allergrootste lol. Valt hij van z’n motor? Dan hoor je hem naar adem snakken omdat hij zo hard moet lachen. Doet hij iets stouts dan kijkt hij je aan van “En wat ga jij hier aan doen” met een grijns op zijn smoeltje en glinsterende oogjes. Ook kan Devano heel goed doen alsof, als hij bijvoorbeeld is gevallen. Dan kijkt hij heel zielig, wijst hij naar het zere plekje en zegt “aaaauw”. Dan kijk ik hem aan en begin ik te lachen waardoor hijzelf ook weer in de slappe lach schiet. Devano is niet zo lief zoals Jaylano dat is voor andere mensen en kindjes. Gelukkig is hij bij mij wel een grote kroelkont! Als we thuis zijn en hij begint wat moe te worden, zit hij het liefst continu op schoot om lekker te knuffelen.

Al bij al heb ik niks te klagen over het gedrag van mijn kinderen. Ze zijn ontzettend verschillend en daar kan ik onwijs van genieten. Op mindere momenten of op rotdagen wil ik ze echt wel eens de mond snoeren. Ducktape over hun mond tapen ofzo als ze weer eens ruzie maken om een stom autootje terwijl er wel 50 liggen. Toch zijn de mindere moment niets in vergelijking met de momenten dat ik van ze geniet!

Heb jij ook van die geluksmomentjes met jouw kids? Vaak zijn het de momentjes dat ik gewoon even naar ze kijk of wanneer ze me aan het lachen maken dat ik me gelukkigste moeder op aarde voel! Wil jij jouw geluksmomentje met mij delen? Laat dan een reactie achter onder dit artikel!

Vind je het leuk wat ik wekelijks te vertellen heb over mijn aapjes en het moederschap? Volg me dan op Instagram en Facebook! Dan ben je altijd als eerst op de hoogte van alle apestreken die ze uithalen en hoe mijn week er eruitziet als alleenstaande moeder.