Het verschil tussen het eerste en het tweede kind

Zoals iedereen die regelmatig mijn blogs leest, weet dat ik moeder ben van twee zoontjes. Dit zal vast geen verrassing zijn maar wat zit er een groot verschil tussen het eerste en het tweede kind! Gezellige beestenbende zullen we het maar noemen. In dit blog lees je hoe het is om van één naar twee kinderen te gaan en wat de grootste verschillen tussen het eerste en het tweede kind is.

Van 1 naar 2 kinderen

Soms dacht ik dat het zwaar was om één kind te hebben. Als ik daar aan terugdenk moet ik mezelf heel hard uitlachen. Eén kind hebben is een lachertje! Toen ik er twee had, besefte ik pas hoe verdomd veel werk een moeder heeft met twee kinderen. Laat staan als ze er nog veel meer hebben! Alle moeders die twee of meer kinderen hebben. Jullie krijgen mijn diepste respect. Ik word soms al knettergek van twee, laat staan als ik er nog meer in leven zou moeten hebben. Dan is me muur te klein om al die kinderen in te metselen.

De eerste wordt verwend het tweede kind verwaarloosd

Haha, nee dit is natuurlijk een beetje overdreven! Wel is het waar dat ik me bij de eerste altijd veel meer zorgen om alles maakte en bij de tweede dat een stuk minder was. Als mijn oudste slecht at had ik drie dagen stress. Als mijn jongste slecht eet, dacht ik “die heeft spek genoeg”. Ondertussen weet ik: als ze honger hebben, gaan ze vanzelf eten.

Als Jaylano als baby huilde, begon ik zelf ook lekker mee te janken. Als mijn jongste huilde dacht ik “ah laat maar effe blèren” (natuurlijk geen uren). Bij een tweede kind ben je gewoon wat minder gestrest en zijn de zorgen een stuk minder. Bij een tweede weet je ook inmiddels dat een baby niet zomaar stopt met ademen.

2 kinderen is meer werk

De overgang van één naar twee kinderen is best groot. Nu weet ik niet meer beter. Ik moet toegeven dat ik het in het begin behoorlijk pittig vond. Nu ze zelfstandiger worden en ik (bijna) twee peuters in huis heb wordt het een stuk eenvoudiger. Daarbij is het kleine leeftijdsverschil voor hun ontzettend leuk! Devano is redelijk snel met ontwikkelen waardoor ze ook bijna op dezelfde lijn zitten en ze dus echt veel aan elkaar hebben. Ze maken meer ruzie als wat anders maar de momenten dat ze zich gedragen zijn echt goud waard!

Het tweede kind is een lastpak!

Je hoort vaak verhalen over dat het tweede kind een boefje is. Nou geloof me dat is 1000% het geval hier in huis. Wat een draak die tweede is, dat is onvoorstelbaar. Het is een kleine pestkop, een verschrikkelijke uitdager, geeft niks om in de hoek staan, lacht je uit als ik me stem verhef en ga zo nog maar even door. Zet ik hem apart op de slaapkamer, gaat hij heel zielig janken. Doe ik de deur terug open, springt hij in me armen en roept enthousiast “Mamaaaaaaa”. Toch is een tweede kind ontzettend leuk.. Soms dan, als hij niet het bloed onder me nagels vandaan haalt.

Het ergste van mijn tweede is ook gewoon dat hij er zo ontzettend schattig uitziet. Jaylano ziet er ook heel schattig uit maar die gedraagt z’n eigen daar ook naar. Tenminste meestal dan… Jaylano is dus de oudste en is een heel zorgzaam type ( dan laat ik de driftbuiten even buiten beschouwing). Jaylano is wel onder de indruk van een hardere stem en kan ook echt verdrietig worden van “straf” krijgen. Daarna heeft Jaylano echt even een dikke knuffel nodig en de woorden dat mama gek op hem is. Geef je Devano straf en vraag je achteraf ga je luisteren? Roept hij keihard “NEEE!” met een schaterlach erachteraan.

Het enige wat makkelijk is aan Devano is dat hij zonder morren naar z’n bed gaat. Dat is het makkelijkste moment van de dag wat Devano betreft.

Tranen met tuiten en buikpijn van het lachen

Eerlijk is eerlijk. Ik zou niet één kind willen hebben. Knettergek word ik 75% van de tijd van ze. Die overige 25% maken wel een hoop goed. In die tijd zijn ze namelijk super leuk met elkaar, spelen ze lief, doen ze samen gek en houden ze het liefst mama voor de gek. Op sommige momenten kijk ik naar mijn twee etterbakken en dan zie ik twee gelukkige jongens.. Stiekem ben ik dan soms best trots op mezelf! Ondanks dat ik zeker momenten heb dat ik niet de beste of liefste moeder ben. Blijkbaar nemen m’n jongens dat gewoon voor lief. Als je ze vraagt wie de liefste is roepen ze altijd mama! Ondanks dat ze ook regelmatig zeggen dat mama een monster is. Achja.. Je kunt niet alles hebben hé?

Met een beetje liefde, gelach en af toe wat gebrul omdat ik knettergek wordt, zullen ze vast opgroeien tot de twee leukste mannen van de hele wereld! Wil je op de hoogte blijven van mijn laatste blogs? Volg me dan op Facebook en Instagram! Vragen? Mail me dan via info@kidsfunzone.nl